PROJECT SCHOOLSPULLEN

Gelijk na het bouwen van huizen in Dhading (zie vorige blog) zijn we vertrokken naar Chitwan, ongeveer 6 uur met de bus vanaf Kathmandu, dichtbij de grens van India.
Omdat dit een beetje teveel leesvoer voor jullie zou worden in 1 blog heb ik besloten dit te splitsen. Vandaar nu mijn blog over de schoolspullen!

Chitwan is de geboorteplaats van Bharat. Op het platteland staat nog steeds het ouderlijk huis waar Bharat is opgegroeid en waar zijn moeder nog steeds woont. Zijn vader is helaas overleden. Wij hadden het geluk dat we bij de moeder van Bharat mochten overnachten. Een prachtig huis met wederom buffels en geiten rondom en heerlijke verse groenten rechtstreeks uit eigen tuin.
Chitwan staat bekend om haar flora en fauna. Het heeft een prachtige natuur met grote bloemen, een groen landschap en wilde beesten. Slangen en neushoorns zijn hier de normaalste gang van zaken. Zelfs tijgers worden af en toe gezien. Zo aan de grens bij India lag de temperatuur een stuk hoger dan in midden Nepal. Een temperatuurtje waar je het liefst gewoon niks wil doen en aan het zwembad in je bikini wil liggen, maar nee. Ik zit in het mooie Nepal. Nu ook nog eens op het traditionele platteland dus de schouders en knieën moeten bedekt en we gaan weer aan de bak! Er staat een nieuw projectje op de planning!

Ondanks de hitte nam Bharat ons mee op een wandeling. Hij had in Kathmandu al de nodige schoolspullen geregeld voor een school iets verderop. Dit schooltje was al eens eerder een project van Bharat, dat hij vorig jaar helemaal heeft opgeknapt en geschilderd. De kinderen van het platteland kregen zo de kans om te leren en iets van hun toekomst te maken.
Bharat had voorgesteld om voor deze kinderen schoolspullen te regelen van een klein deel van het donatiegeld. ‘Zo heb je een beetje variatie in je besteding. Misschien leuk voor de geldgevers thuis in Nederland’ had Bharat geopperd.
Ik vond het een goed idee. Die kinderen hebben al genoeg leed meegemaakt dit jaar. Wat is er nou leuker dan die kinderen blij maken met spullen die ze helpen hun kennis te vergroten en hun toekomst zal verbeteren.
Aan dit project is daarom een paar honderd euro besteed aan schriften, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers en prachtige rugtassen. Waarom rugtassen?
Veel kinderen op het platteland moeten twee uur lopen naar school (dat noem ik nou discipline), met een stapel boeken op hun hoofd. Met die hitte, berg op berg af, kun je best een tas op je rug gebruiken. Als klap op de vuurpijl, had Bharat een computer geregeld die we aan de school konden doneren.
De lokale school van het platteland van Chitwan, met zijn 250 kinderen, krijgen zo allemaal een kans op fatsoenlijk onderwijs. Om zichzelf te ontwikkelen en weer een doel te hebben na het drama van de aardbeving dit jaar. Het is mooi om te investeren in deze kinderen voor de lange termijn zodat ze hun kennis kunnen gebruiken om hard te werken en voor hun familie te zorgen.
Hoewel het zweet van mijn voorhoofd droop tijdens de wandeling (het leek wel 45 graden), steeg mijn enthousiasme steeds meer om de school al deze spullen te geven.

Eenmaal aangekomen bij de school waren de schoolbanken buiten neer gestald, de kinderen zaten allemaal keurig op een rij met daarnaast een grote kring van wel 50 mensen die joelend zaten te wachten. Ik vroeg me af waarop (wij zouden immers alleen de schoolspullen droppen en weer weggaan, aldus Bharat die ochtend). Te midden van de kring stonden een paar vrije stoeltjes. Je raad het al. Voor ons dus.
Nee toch… Ik kromp ineen… Dit hebben ze toch niet allemaal voor ons georganiseerd? Ik voelde me net de koningin van Nederland. Hier had ik me niet op voorbereid!

DSC_1088
DSC_1064
Vol waardering en respect werden we naar onze plek geleid, ondertussen zo’n 300 ogen op ons gericht. Al snel begon de band met zijn Nepalese muziek repertoire. De vrouwen begonnen midden in de kring te dansen, zwaaiend met hun heupen en hun armen sierlijk in de lucht, zoals alleen Nepalese vrouwen in hun mooie gekleurde sarees (jurken) dat kunnen. Wat een feest!
Terwijl Bharat de verzamelde schoolspullen uitstalde op een lange tafel werden Myrthe en ik door de sierlijke vrouwen de dansvloer op getrokken. Nog een tikkeltje in shock van de onverwachte feestvreugde en alle Koninklijke aandacht, wist ik me geen houding te geven. Sta je daar als blanke, stijve Nederlander in het midden van een kring, met een publiek waar je u tegen zegt, die hun ogen niet van je bleke huid af kunnen houden.

DSC02099
Na deze gênante gewaarwording wist ik snel mijn veilige stoel weer te vinden. Gelukkig pakte de directrice na deze kleine ondergang de microfoon en begon haar speech. Na de directrice volgde het gehele bestuur met het algemene, verplichte, officiële praatje. Volledig in het Nepalees dus we zaten een klein uur voor ons uit te staren. Uit de herkenbare zin ‘khusi lagyo Sanny and Myrtha’ merkte ik op dat ze blij waren dat we er waren. Inmiddels had ik dat ook wel door na dit warme welkom.

DSC_1071
DSC_1073
DSC_1076
DSC_1096
Nadat Bharat ook zijn praatje had gedaan mochten we plaatsnemen achter de lange tafel met de schoolspullen. De kinderen stelden zich midden in de kring in rijen op. Een van hen hield de Nepalese vlag omhoog. Uit een klein boxje, met daaraan een mobieltje bevestigd, klonk vervolgens het Nepalese volkslied. De kinderen zongen vanuit hun tenen mee, alsof hun leven ervan hing. Mijn ongemakkelijke gevoel van al deze aandacht begon langzaam weg te ebben. Deze mensen waren gewoon zo dankbaar voor hetgeen wat we ze brachten. Zoveel waardering en respect tonen ze om dit allemaal te organiseren. Terwijl dit maar een kleinigheidje van het donatiegeld is!

DSC_0019
DSC_1108
Na het volkslied dachten we eindelijk de spullen te kunnen uitdelen, maar de ceremonie was nog niet voorbij. Het bestuur kwam aan met prachtige bloemenkransen en sjaals die ze vol respect om onze nek drapeerden. Na wat kleffe handjes, die ze iets te lang wilden vasthouden, kregen we ook nog een tikka op ons voorhoofd gedrukt (een stip op je voorhoofd met een soort verfpoeder). Omdat het bestuur uit zoveel leden bestond vaagde de charmante rode stip uit tot een grote rode vlek, besmeurd over het gehele voorhoofd. Maar oh wat vonden die lui het prachtig om ons zo in de watten te leggen. Ook Bharat was compleet verrast en had dit allemaal niet verwacht. Hij lag in een deuk om onze constante verbaasde en verraste blik.

DSC_1125
DSC_0002
DSC_0004
DSC_0006
Nadat we volledig opgetuigd waren mochten we eindelijk beginnen met uitdelen. Een voor een werden de namen opgenoemd van de kinderen. Ze wisten niet hoe snel ze bij de tafel moesten komen om hun nieuwe spullen in ontvangst te nemen. Je had die stralende gezichtjes moeten zien. Alle 250 kinderen kregen persoonlijk van ons hun nieuwe school set. Het was ontzettend leuk om dit te doen in deze vreugdevolle sfeer. Hier wordt je blij van!

DSC_0023
DSC_0076
DSC_0087
Na het uitdelen verwacht je dat het feest over is. Maar uiteraard hoort er ook nog een slotwoord bij van het gehele bestuur. Ik zat rustig voor me uit te kijken en te luisteren naar het Nepalese gebrabbel toen Bharat in mijn oor mompelde: ‘Now it’s your turn’.
Wat? Sorry?
En daar sta je dan. Voor een publiek met grote ogen, verwachtingsvol naar wat je te zeggen hebt, alsof je een of andere beroemdheid bent. Gelukkig verstaat, naast Bharat, niemand op het platteland Engels dus kon ik vol zelfvertrouwen iets uit m’n mouw schudden. Mijn improvisatie duurde een korte twee minuten, wat leek op een halfuur met allemaal filmende mobieltjes voor je neus. Aan de glazige ogen van het publiek kon ik zien dat toch geen hond er iets van begreep.

DSC_0067
Na deze verbluffende speech was het tijd voor nog meer dans. De kinderen en vrouwen stonden te swingen met hun nieuwe rugtas op traditionele Nepelase muziek. Bharat kon zichzelf niet meer bedwingen en stond ook ongegeneerd met zijn heupen te zwaaien. Natuurlijk kwamen we er weer niet onderuit en werden wij veel later ook weer mee gesleurd. Omdat Bharat zichzelf zo voor schut kon zetten deden wij ook vrolijk mee, wat maakt het ook uit. Wat een sfeertje op zo’n platteland, fantastisch! Volgens mij weten ze van elk simpel moment een groot feest te maken!

Ik ben blij dat ik aan jullie kan laten zien hoe gelukkig jullie deze mensen en kinderen hebben gemaakt. Hoewel ik al deze aandacht en waardering heb ontvangen zijn jullie degene die dit mogelijk hebben gemaakt. Namens jullie heb ik alle bloemen, tikka’s en blije gezichten in ontvangst genomen. Het was me een eer om voor iedereen voor schut te staan tijdens het dansen, het was het waard! De kinderen vonden het geweldig!

DSC_0079
DSC_0099
Wat even snel ‘wat schoolspullen afgeven op een school’ moest zijn werd een feest van 4 uur. Volledig opgetuigd en versierd met bloemen en tikka’s liepen we terug met Bharat naar huis, waarop hij wist te vertellen dat zelfs de lokale tv van Chitwan aanwezig was geweest. We komen zelfs met onze blanke kop op de televisie! Een klein project wat uitgroeit tot een hele ceremonie. Zo zie je maar, het maakt niet uit hoeveel je geeft en van welke waarde, elke euro wordt dubbel en dwars gewaardeerd.

DSC02145
liefssanneseparator

8 Reacties on PROJECT SCHOOLSPULLEN

  • Ans Bleeker schreef:

    Wat een belevenis, kei-mooi!!!

  • Josefien schreef:

    Fantastisch, je hebt je er weer doorheen geslagen. Leuke rugzakjes trouwens.
    Liefs Josefien

  • Riet schreef:

    Wat weer een ontroerend mooi verhaal. En wat een plezier en geluk straalt iedereen uit. Wat zijn wij trots op jou werk daar. Sanne, geweldig om te zien met hoeveel plezier jij daar aan het werk bent. Lieve Sanne tot snel.

  • Geesje schreef:

    Wauw wat mooi!

  • Mineke schreef:

    Sanne je kan echt wel Nepalnees dansen hoor.Het was daar echt feest, met mooie mensen en mooie spullen. Ga zo door groetjes ook van Paul

  • Tiny schreef:

    Fijn, dat je kunt zien dat je mensen met in onze ogen kleine geschenken super blij kunt maken! En wat een ontvangst! Van deze reactie moeten wij (die alles hebben) veel van leren! xx

  • Anneke Wijermars schreef:

    ik ben behoorlijk ziek geweest en daarom reageer nu pas op je blog. Wat ongelooflijk mooi om te zien. Die kleine kinderen die glunderend met hun nieuwe schooltas rondlopen. Prachtig wat jullie doen.

  • Hermien schreef:

    Alleen gaat sneller en samen kom je verder, Chapeau Sanne!
    So you think you can dance! Je bent al opgegeven voor het nieuwe seizoen!
    Wat een genot en verbazing om je blog te lezen.

Plaats een reactie

Your email address will not be published.