EINDELIJK, NEPAL!

Met spanning in de onderbuik, gezonde zenuwen en toch ook wel een beetje nerveus ben ik vorige week donderdag in het vliegtuig gestapt naar Kathmandu.


Het afscheid van mijn vertrouwde comité op Schiphol verliep gelukkig wat soepeler dan de vorige keer, voor mij althans, want Myrthe Muller (mijn klooster vriendin uit mijn eerste Nepal avontuur, zie foto) vloog nu gezellig met me mee. Nadat we samen een traantje hadden weggepinkt en onze trouwe familie hadden uitgezwaaid begon het avontuur echt; via Istanbul, met een uurtje vertraging, naar Kathmandu.

Het is geweldig om iedereen die ik ken weer gezond en heelhuids te zien. Vertrouwd, alsof ik niet ben weggeweest.
De eerste indrukken van Thamel, het toeristische gedeelte van Kathmandu, vielen me mee. Hier en daar waren een paar gebouwen ingestort maar het overgrote deel is overeind gebleven, Godzijdank. Ook in het appartement van de vrijwilligersorganisatie, waar ik verblijf, ziet er keurig uit op wat scheuren na. Er hangt een aardbevingsmeter zodat we van te voren gewaarschuwd worden. Een klein beetje onrust wordt daar wel mee weggenomen… Je weet maar nooit!

Zaterdag, de tweede dag in Nepal. Misschien kun je al raden wat op de planning stond; DE MONNIKEN! Hoe sneller, hoe beter! Ik kon niet wachten om ze weer te zien!
Zoals vanouds met de lokale bus naar het kleine dorpje Sankhu, wat ik voor 4 maanden mijn thuis mocht noemen vorig jaar. Van te voren werd er gewaarschuwd voor de ravage in Sankhu, een groot verschil met Thamel.
Daar was geen woord over gelogen.
Eenmaal in Sankhu werden mijn ogen groot van ongeloof. Sankhu was Sankhu niet meer. Een grote puinhoop.
Naarmate ik verder liep werd het alleen maar treuriger, de prachtige, oude, antieke huizen die ik 6 maanden geleden had gefotografeerd (zie foto ‘voor’) waren nu een hoopje steen (zie foto ‘na’). De regen en de modderige wegen door de moesson maken het plaatje compleet, doodzonde.

Sankhu voor:

Sankhu na:

Desondanks zijn de bewoners alweer hard aan het klussen om dit hoopje steen om te toveren in een bewoonbaar ‘iets’. Intussen wonen ze in tijdelijke tentjes en gespannen zeiltjes met daaronder hun overgebleven bezittingen.

Het is moeilijk om er als blanke ramptoerist tussen te lopen. Waar te beginnen in deze chaos?
Dat in een paar seconden een heel dorp plat ligt, en dan te bedenken dat je familielid onder het puin kan liggen, is voor mij onvoorstelbaar. Ik kreeg kippenvel bij het zien van de overgebleven mensen die staan te zwoegen om weer wat van hun onderkomen te maken. Ze blijven niet stilstaan bij het verleden, maar proberen iets van hun toekomst te maken.

Eenmaal door het dorp gewandeld, begon de klim op de gladde, modderige berg richting het klooster. (Nog steeds wil die klim op de berg niet wennen!)
Rood aangelopen en lekker bezweet kwamen we boven en ja hoor, daar stond die. Het prachtige klooster! De kale koppies met hun donkerrode rokken kwamen joelend uit hun kamertje, met een glimlach van oor tot oor. Samen hebben we de hele middag spelletjes gespeeld, bijgekletst en Tibetaanse thee gedronken bij de hoofd monnik (warme melk met zout, dat was weer even wennen…).
Ik kon mijn geluk niet op. Wat heerlijk om weer bij deze familie te mogen zijn! Aardbeving of niet, die glimlach en positieve houding van de monniken krijg je er niet uit!
Het klooster zelf heeft aardig wat scheuren opgelopen, maar valt nog te repareren (zie foto). De slaapvertrekken daarentegen zijn helaas niet meer te redden. De monniken slapen nu in tentjes rondom het klooster.

Een paar nieuwe gezichten hadden zich bij de monniken familie aangesloten. Tot mijn grote verdriet ook een paar ontbrekende gezichten; Tashi.
Er werd verteld dat Tashi terug is naar zijn familie en niet meer terugkomt. Waarom weet ik niet. Wat ik wel weet is dat we hem gaan opzoeken! Hij moet toch weten dat mijn site naar hem is vernoemd? En die glimlach laat ik me niet zomaar ontnemen!

Na de eerste indrukken is het voor mij duidelijk. Ik kan niet wachten om iets te doen! Deze week zie ik Bharat (van de vrijwilligersorganisatie) en gaan we overleggen hoe we het gedoneerde geld het beste kunnen besteden. Natuurlijk heb ik nog maar een klein deel gezien en zullen veel meer kleine dorpen zwaar getroffen zijn. Samen met Bharat zullen we gaan uitzoeken welke projecten we kunnen ondersteunen die de hulp het hardste nodig hebben.

Voordat het overleg plaatsvindt zitten we niet stil. Deze week hebben we geschilderd in een opvanghuis voor gehandicapten, onder leiding van Rene van Stichting Veldwerk. Dit huis heeft in plaats van lekkende plafonds en gaten, een prachtig nieuw dak gekregen. Nu worden de muren gerenoveerd en geschilderd. Alle kamers van de bewoners worden voorzien van een vrolijk kleurtje. Een grote, dankbare klus waar wij aan mee mogen helpen!

Eindelijk, Nepal! Wat ben ik blij om je weer te zien!