PROJECT KLOOSTER

Voordat ik aan mijn nieuwe blog begin wil ik iedereen ontzettend bedanken voor de lieve reacties die ik krijg op mijn blog. Stuk voor stuk wordt ik zo ontzettend blij van jullie woorden, dit geldt ook voor de mensen die ik niet persoonlijk ken. Ik vind het geweldig om te zien hoe jullie stilstaan en betrokken zijn bij Nepal. Ook al geef ik niet op alle berichtjes een reactie, weet dat ik ze allemaal lees en dat ik ze allemaal geweldig vind!

Wederom gaat de tijd ontzettend snel. Ik ben alweer een maand in Nepal! In deze maand is er alweer veel gebeurd en besproken. Hier valt ook de eerste ‘naschok ervaring’ onder. Mijn God wat was dat eng!
Het gebeurde in de week dat ik de welbekende welkomstverschijnselen van Nepal had en ziek in bed lag. Rond half 11 ’s ochtends hoorde ik een enorme oerknal, een werelds geluid, waarop gelijk daarop de gehele kamer begon te schudden en te beven. Het duurde even voordat het tot me doordrong dat dit een naschok was en ben toen direct naar het dakterras gesprint. Ook al duurde de naschok hooguit een paar seconden, de mensen op straat raken gelijk weer in paniek, beginnen te schreeuwen en te gillen, angst voor nog zo’n alles verwoestende aardbeving.
Hoewel ik de naschok zelf best bijzonder vond, voelde en zag ik de paniek bij de mensen op straat toen ik op het dakterras stond. Een naschok van 4,3 op de schaal van Richter, epicentrum vlak onder Kathmandu. Ik stelde me zo voor dat ik op het dakterras stond en er vind een aardbeving plaats met een dubbele kracht, van bijna een minuut lang, zoals op afgelopen 25 april. Alles om je heen stort in terwijl je ziet dat er nog mensen in dat huis zitten. Je kunt nergens heen want de wereld valt letterlijk en figuurlijk onder je vandaan. Deze gedachte was enger dan de naschok zelf. Verschrikkelijk wat ze hebben moeten meemaken.
Gelukkig zijn naschokken van dit formaat de normaalste gang van zaken geworden hier en pakten de mensen een paar minuten later hun dagelijkse routine weer op. Wat moet je anders?

Naast deze ‘schokkende’ ervaring wil ik ook graag de nieuwste update met jullie delen. Het werk in het opvanghuis voor gehandicapten is zo goed als af. Ze hebben geen last meer van lekkende plafonds, alle scheuren zijn gerepareerd en de kamers zijn voorzien van een lekker blits kleurtje. Zoals je kunt zien op de foto, hij is erg blij met zijn nieuwe huis.

Samen met Bharat (van de vrijwilligersorganisatie) hebben we besloten om het klooster in Sankhu als ons eerste project te bestempelen. Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten heb ik hier vorig jaar 4 maanden gewoond en Engelse les gegeven.
Het is een klein Boeddhistisch klooster boven op de berg in het dorpje Sankhu (een uurtje van Kathmandu). Er wonen rond de 30 monniken in de leeftijd van 8 t/m 20 jaar, onder leiding van twee oudere monniken. Sommige monniken zijn hier geplaatst omdat ze er zeker van zijn hun hele leven te willen wijden aan het Boeddhisme. Daarnaast zijn ook veel monniken hier geplaatst omdat hun ouders simpelweg niet voor ze kunnen zorgen of doordat ze zelfs hun familie hebben verloren door de aardbeving.

In het klooster krijgen ze toch een opleiding en hebben ze onderdak. Een veilige plek waar ze kunnen opgroeien in een hecht broederschap.
Het is ontzettend bijzonder hoe ze hier leven en hoe ze elk levend wezen respecteren. Afgesloten van de buiten wereld met alleen de focus op het Boeddhisme. In het dagelijkse leven krijgen ze les over de Nepalese en Tibetaanse taal. Daarnaast mediteren ze in hun tempel, gepaard met veel slagwerk en getoeter op enorme muziek instrumenten. Het is een eigen wereldje waarin ze leven, een grote familie, waarin iedereen een kans krijgt.

Op dit moment slapen de monniken in tenten omdat hun slaapvertrekken te gevaarlijk zijn. Deze staan op instorten (zie foto’s).

De prachtige tempel met zijn kleuren en versieringen zit vol scheuren en gaten, waardoor ze hier niet kunnen mediteren.
Bharat vertelde ons dat ze langzaam maar zeker al bezig zijn met nieuwe slaapvertrekken. Dit tempo ligt niet zo hoog als in Nederland dus hier zijn ze nog wel even mee bezig. Helaas heb ik niet genoeg geld om compleet nieuwe slaapvertrekken te financieren voor 30 monniken. De gebouwen kunnen niet op dezelfde manier worden gemaakt maar moeten uiteraard aardbeving proof gebouwd worden. Ook al zijn we in Nepal, waar alles goedkoop is, aan zo’n soort project hangt toch een fiks kostenplaatje (denk aan 15.000 euro).
Omdat de monniken al bezig zijn met nieuwe slaapvertrekken (langzaam maar zeker druppelen er wel donaties binnen omdat een van de hoofd monniken in Amerika woont) heb ik besloten om het grootste gedeelte van het donatiegeld te besteden aan mensen op het platteland die echt niks hebben. Zelfs geen tent. Deze mensen hebben het geld harder nodig.
Bharat heeft een hoop ideeën om het geld op een hele goede manier te besteden. Hij is nu aan het onderzoeken wat mogelijk is en welke families het geld het hardste nodig hebben. Details volgen in mijn volgende blog!

Om toch iets te betekenen in de tussentijd voor die lieve kleine monniken hebben we besloten om een klein deel van het geld te besteden aan het opknappen van het klooster. Vandaar mijn update over project 1; het klooster in Sankhu!

Afgelopen maandag hebben we onze tas gepakt en zijn we met het klusteam (Myrthe, Deepak en ik) verhuisd naar het klooster. Hier stond al een tentje voor ons klaar waar wij ons de komende weken in mogen nestelen. (Hoe vet; kamperen op een berg, in een klooster, tussen de monniken, in Nepal?!).
Ter info: Deepak is een neef van Bharat en komt van het platteland (foto houden jullie tegoed). Hij is professioneel schilder en metselaar en hielp ook mee in het opvanghuis voor gehandicapten. Deepak verdiend nog geen tientje per dag en is aan het sparen voor een buffalo, zodat hij thuis de melk kan gaan verkopen. Een goed business plan, dacht ik zo. Zo ontstond deze win-win situatie; wij een goede hulp in het klusteam en Deepak een stapje dichter bij zijn buffalo.

Na wederom een hartelijk welkom van de monniken (yes, we zijn er weer!) zijn we gelijk begonnen om de keuken in het klooster onder handen te nemen. Door het ontbreken van een afzuig zag de hele keuken zwart. Zwart, niet alleen van het roet, maar ook van de kakkerlakken. In alle hoeken en gaten kwamen kleine en grote beesten tevoorschijn. Het was verschrikkelijk.

Menig mens zal een portie gif in de strijd hebben gegooid maar voor diegene die niet bekend zijn met het Boeddhisme: ‘Elk levend wezen wordt gerespecteerd alsof het je moeder is (door het geloof in reïncarnatie heb je hier nog wel eens kans van). Het is daarom uit den boze om een levend wezen met opzet te doden’.
Dus. Je raad het al. Elke kakkerlak werd opgeveegd en opgevangen in een eierdoosje. Waarna ze met alle liefde in het gras werden gestrooid om hun leven als kakkerlak weer te kunnen hervatten. Bijzonder toch?

Zie de foto’s voor het begin en het eindresultaat van de keuken. We hebben de muren gerepareerd, met een gladde lakverf geschilderd zodat de kakkerlakken er niet meer op kunnen klimmen en ze de viezigheid er makkelijk af kunnen poetsen. Aan de afzuig wordt nog gewerkt!

De komende week zullen we ons bezig houden met het reparen en schilderen van de tempel, het klaslokaal en de eetzaal. Zodat de monniken in ieder geval weer veilig kunnen mediteren, leren en eten. In mijn volgende blog laat ik jullie graag het eind resultaat zien en wil ik een overzicht voor jullie maken wat er tot nu toe is besteed. Ook kan ik dan meer details geven over het volgende project op het platteland.

Voor nu heel veel liefs vanuit het klooster. De monniken stralen en lachen de hele dag door, ze vinden het geweldig wat we doen! Het eind resultaat volgt!